Galerie Jan Dhaese, Ajuinlei 15B 9000 Gent, 7 september - 9 oktober www.jandhaese.be
Ze weet allang wat fotobeelden kunnen en niet kunnen. Voor haar geen opgehoogde glamour, noch shabby snapshots. Geen blozende schilderijtjes, noch anemische computerconstellaties. Annelies de Mey is een fotografe pur sang; werkend lid van een stilaan uitdunnend corps.
Voluit is het haar om het fotografische te doen: het dispositief (of de impact van het feit dat er een apparaat tussen oog en werkelijkheid wordt geplaatst), kader, licht, de vrijwel eindeloze gradaties tussen zwart en wit die het beeld vorm geven en de inhoud ervan min of meer naar voor halen. Annelies de Mey tracht – met de nodige terughoudendheid – de vorm die achter de ogenschijnlijke chaos schuilgaat in beeld te brengen.
Al behoudt ook het ensemble (niet: de reeks!) nieuwe beelden – indrukwekkende digitale prints van digitale opnamen - dat ze nu in Gent te zien geeft, een zekere onbestemdheid. Een barst in de spiegel. Net als haar eerdere ‘plaatservaringen’, blijven deze living rooms ‘aangenaam wringen’. ‘Wringen’ omwille van wat we te zien krijgen, ‘aangenaam’ door de wijze waarop ze in beeld werden gebracht. Deze plaatsen werden gevonden, niet ‘gemaakt’. Toch hebben ze, zegt Annelies de Mey, een quasi ‘charmante’ theatraliteit, die echter nooit in scène kan gezet worden, het zijn plekken die zo ‘gegroeid’ zijn. Op een gegeven moment in dat proces komt de fotografe er langs en maakt een beeld. Ze weet dat het fotograferen zelf sowieso heel wat dingen wegdrukt en andere precies naar voor haalt. Die wil ze weergeven.
In een volgend moment wordt een foto geselecteerd, bewerkt, geprint. Dan wordt het beeld anders, anders dan de plaats die het ‘was’. Al wat buiten het kader gebeurde, voelt oorspronkelijker, intenser aan dan de ruimte an sich ‘maar’ was. Annelies de Mey: “Hoe functioneert een plek? Je loopt een ruimte uit en kijkt snel nog even achterom. Eigenlijk wil ik zien hoe zo’n plaats is zonder dat er zich iemand bevindt. De fractie van een seconde vatten dat er iets anders is.” Of: hoe de wereld eruit ziet als wij niet kijken?
Tenslotte aarzel ik amper om het ‘aangename wringen’ van Annelies de Mey’s recente werken ook ronduit ‘mooi’ te vinden. ‘Schoonheid’ dan wel begrepen als de kunst van het afwijzen. Inkrimpen. Almaar strakker het gevoel van een plek trachten samen te vatten. Het nauwelijks zichtbare, kleinste verschil. Misschien.